เทคนิค 10 ข้อ : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 52 / 80

1. การกำหนดนิมิตในเมตตาเป็นอารมณ์ 2. การประกอบเนืองๆ ซึ่งเมตตาภาวนา 3. การพิจารณาถึงความที่สัตว์มีกรรมเป็นของๆ ตน 4. การทำให้มากซึ่งการพิจารณา 5. ความมีกัลยาณมิตร 6. การพูดแต่เรื่องที่เป็นที่สบาย 3.3.

เนื้อหานี้สำรวจการกำหนดนิมิตในเมตตาเป็นอารมณ์ซึ่งสนับสนุนให้เกิดเมตตา เพื่อแก้ไขพยาบาทตามหลักคำสอนที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในสังยุตตนิกาย มหาวารวรรค การประกอบเมตตาภาวนาอย่างต่อเนื่องและการแผ่เมตตาไปทั่วทิ

ชอบใจการฆ่าธรรมอะไรเป็นธรรมอันเอก” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า “บุคคลฆ่าความโกรธได้ ย่อมนอนเป็นสุข ฆ่าความโกรธได้ย่อมไม่เศร้าโศก ดูก่อนพราหมณ์ พระอริยเจ้าทั้งหลายย่อมสรรเสริญการฆ่าความโกรธ อันมีรากเป

พระพุทธเจ้าตรัสว่าความโกรธเป็นอุปสรรคที่จะนำไปสู่ความเศร้าโศก การฆ่าความโกรธจะนำความสุขมาให้และจะได้รับการสรรเสริญจากพระอริยเจ้าทั้งหลาย หลังจากฟังพระธรรมคำสอนนี้พราหมณ์เกิดความเลื่อมใส ขอไปบวชจนบรรลุ

4.3.2 โมคคัลลานสูตร พระพุทธองค์ทรงให้วิธีแก้ง่วงแก่พระมหาโมคคัลลานะ ผู้เลิศด้วยฤทธิ์ที่ กำลังทำความเพียรเพื่อบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ แต่ประสบกับปัญหาการง่วงขณะทำสมาธิ วิธีการที่ใช้ ต่อสู้กับความง่วง ท

พระพุทธองค์ได้แนะนำวิธีการต่อสู้กับความง่วงในการทำสมาธิแก่พระมหาโมคคัลลานะ ซึ่งมีทั้งหมด 8 วิธี ได้แก่ การตั้งสติ, พิจารณาธรรมะ, สวดมนต์, การเคลื่อนไหว, การนึกถึงแสงสว่าง, เดินจงกรม, และการนอนพักผ่อนอ

ต้องง่วง ไม่อยากง่วง อันจะทำให้เกิดความไม่พอใจตามมา และทำให้เราเหนื่อยอ่อนยิ่งขึ้น รวมถึงจะทำให้ เบื่อในการปฏิบัติธรรมมากขึ้น แต่ถ้าจำเป็นต้องพักจริงๆ ในขณะพัก พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ ก็ได้ มี

บทความนี้กล่าวถึงการจัดการกับความง่วงนอนในขณะที่ปฏิบัติธรรม โดยเสนอแนวทางจากพระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ให้เราพักผ่อนอย่างชาญฉลาด และการควบคุมการบริโภคอาหารเพื่อไม่ให้ส่งผลเสียต่อการปฏิบัติธรรม โดย

บทที่ 5 อุทธัจจกุกกุจจะและวิธีแก้ไข ไม่ว่าจะเป็นนักปฏิบัติใหม่ หรือนักปฏิบัติเก่าที่ฝึกสมาธิมานานพอสมควร ต่างก็จะพบว่า อุปสรรค ตัวสำคัญตัวหนึ่ง ที่ทำให้ใจของเราไม่เคยหยุดนิ่ง เข้าถึงความเป็นสมาธิ นั่น

บทที่ 5 ของหนังสือกล่าวถึงอุทธัจจกุกกุจจะ ซึ่งเป็นอุปสรรคหนึ่งสำคัญที่ทำให้ผู้ปฏิบัติไม่สามารถเข้าสู่สมาธิ ความฟุ้งซ่านเป็นอุปสรรคที่ทำให้จิตใจไม่สงบ โดยมีลักษณะการกระจายไปในอารมณ์ต่างๆ บทนี้จะอธิบายล

ในพระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคิณี ได้อธิบายลักษณะของอุทธัจจะ และกุกกุจจะไว้ว่า อุทธัจจะ เป็นความฟุ้งซ่านแห่งจิต ความไม่สงบแห่งจิต ความวุ่นวายใจ ความพล่านแห่งจิต กุกกุจจะ เป็นความสำคัญว่าควรในของที่ไม่ควร ค

เนื้อหานี้อธิบายเกี่ยวกับอุทธัจจะและกุกกุจจะตามพระอภิธรรมปิฎก ซึ่งอุทธัจจะหมายถึงความฟุ้งซ่านและวุ่นวายของใจ ขณะที่กุกกุจจะเกี่ยวกับการให้ความสำคัญที่ไม่ถูกต้อง ส่วนการใช้เปรียบเทียบถึงความเป็นทาสในกา

ความฟุ้งนี้ก็มีระดับแตกต่างกัน คือ 1. ฟุ้งหยาบ คือ ความฟุ้งที่บังคับไม่ได้ เป็นภาพ และเสียง หรือเป็นทั้งภาพและเสียง 2. ฟุ้งละเอียด คือ ใจหยุดนิ่ง แต่เริ่มมีความคิดว่าจะนึกอะไร หรือบางคนคิดว่าใจนิ่งขนา

บทความนี้สำรวจความฟุ้งในจิตใจ ซึ่งแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ฟุ้งหยาบที่เกิดจากภาพและเสียง และฟุ้งละเอียดที่แม้ใจจะนิ่งแต่ยังมีความคิดเร่ร่อน ผู้ที่ฝึกสมาธิใหม่มักประสบกับความฟุ้งซ่านซึ่งเป็นเหตุให้จิตไม่ส

5. บางคนก็สงสัยว่า จะนึกองค์พระดี หรือดวงแก้วดี หรือจะวางใจเฉยๆ ดี จะนึกองค์พระให้ ใหญ่หรือเล็ก ใส หรือสว่าง ไว้ตรงไหนดี เป็นต้น 6. ประสบการณ์แต่ละครั้งไม่สม่ำเสมอ ไม่เป็นไปตามขั้นตอนที่เคยได้ยินได้ฟั

บทความนี้วิเคราะห์ถึงความสงสัยที่เกิดขึ้นในการปฏิบัติธรรม รวมถึงสาเหตุที่ส่งผลให้เกิดวิจิกิจฉา เช่น การไม่ใช้ปัญญาในการพิจารณาธรรมะ และการนำความรู้ที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยมาประเมินผลการปฏิบัติ ผลที่ตามม

2. เกิดจากการอ่าน เมื่อได้อ่านแล้ว คิดไปว่ารู้เอง ทำให้เปลี่ยนจากนักปฏิบัติ กลายเป็นนักวิจัย วิจารณ์ ในสิ่งที่ตัว เองยังทำไม่ได้ มองไม่เห็น และไม่เข้าถึง เมื่อถึงคราวปฏิบัติจริง จึงนึกถึงแต่ทฤษฎี ทำให

เนื้อหาเกี่ยวกับการปฏิบัติสมาธิและอุปสรรคที่เกิดจากการอ่านและความเข้าใจผิด การใช้ปัญญาในการพิจารณาความสงสัย และวิธีการแก้ไขในการทำสมาธิเพื่อเอาชนะความสงสัยด้วยการทำใจให้หยุดนิ่งและยึดติดในการฝึกปฏิบัต

อีกประการหนึ่ง ถ้าหากทำไปเรื่อยๆ มีจิตตะ แต่ถ้าไม่ได้พัฒนาแนวทางการปฏิบัติ การปฏิบัติก็ จะไม่ก้าวหน้า จากข้างต้นจะได้ยกตัวอย่างให้เห็นภาพของการใช้วิมังสาในการทำหน้าที่ให้การปฏิบัติธรรมบรรลุผล ดังตัวอย

เนื้อหาพูดถึงการพัฒนาทางธรรมโดยใช้วิมังสาเป็นหลัก รวมถึงประสบการณ์ของพระโสณะที่พบอุปสรรคในการทำความเพียร ด้วยการทำความเพียรที่หนักเกินไปจนร่างกายบอบช้ำ แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้มาช่วยเติมเต็มวิมังสาให

“ไม่ว่าเราจะมีภารกิจอันใดก็ตาม อย่าให้สิ่งนั้นมาเป็นข้ออ้าง เป็นข้อแม้เงื่อนไขที่เราจะปฏิเสธใน การนั่งสมาธิ” และเป็นธรรมดาที่การตรึกนึกถึงดวงแก้ว องค์พระ หรือการนำใจมาวางไว้ที่ศูนย์กลางกาย อาจ จะเป็นเ

การทำสมาธิเป็นเครื่องมือสำคัญในการเข้าถึงพระธรรมกาย โดยต้องหมั่นฝึกฝนและตั้งใจให้เห็นคุณค่าของการทำสมาธิ แม้ในช่วงแรกอาจจะต้องใช้ความพยายาม แต่เมื่อทำอย่างสม่ำเสมอ จิตใจจะละเอียดลึกซึ้งขึ้น และสามารถล

การฟังพระสัทธรรมในข้อนี้ เป็นธรรมที่สามารถทำให้ผู้ฟังสามารถปฏิบัติจนหมดกิเลส เข้าสู่ พระนิพพานได้ ซึ่งการฟังธรรมเช่นนี้จะเกิดในยุคที่มีผู้รู้อย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบังเกิดขึ้น ซึ่งการที่จะมี ผู้รู้อย

การฟังพระสัทธรรมเป็นธรรมที่สำคัญต่อการปฏิบัติธรรม เพื่อยกระดับจิตใจและนำไปสู่การหมดกิเลสและการเข้าถึงพระนิพพาน การมีผู้แสดงธรรมที่เหมาะสมช่วยให้การฟังธรรมประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้

“เสยฺยถาปิ มาณว กสิเยว กมฺมฏฺฐานํ มหตุถ์ มหากิจจ์ มหาธิกรณ์ มหาสมารมภ์ สมฺปชฺชมาน มหาผลํ โหติ เอวเมว โข มาณว ฆราวาสกมฺมฏฺฐานํ มหตุถ์ มหากิจจ์ มหาธิกรณ์ มหาสมารมภ์ สมฺปชฺชมาน...” “ดูก่อนมาณพ เปรียบเหมื

บทความนี้อธิบายถึงความหมายของกัมมัฏฐานในพระสูตร โดยเฉพาะการเปรียบเทียบกับการทำงานเกษตรกรรม ซึ่งมีความต้องการและกิจกรรมที่สูง รวมถึงการศึกษาหนทางปฏิบัติต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการประกอบอาชีพทั้งของฆราวาส

หากจะสรุปให้ง่ายอารมณ์ก็คือวัตถุอันเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์ให้เกิดสมาธิ หรือวัตถุที่ใช้ฝึกจิต มีกสิณ 10 อสุภะ 10 อนุสติ 10 เป็นต้น (2) กัมมัฏฐานหมายถึงวิธีการเจริญสมาธิ กัมมัฏฐานที่หมายถึงวิธีการปฏิบัติ

บทความนี้นำเสนอหลักการเบื้องต้นเกี่ยวกับกัมมัฏฐานและการเจริญสมาธิในพระพุทธศาสนา โดยชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของวัตถุที่ใช้ในการฝึกจิต เช่น กสิณ อสุภะ และอนุสติ อีกทั้งยังมีการอธิบายถึงองค์ประกอบต้นแบบสำห

ในการแผ่เมตตา เช่นนี้ก็เรียกว่า ภาวนา นอกจากนี้ คำว่า ภาวนา ยังเป็นการคิดในลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งเพื่ออบรมคุณธรรมบางอย่าง ให้มีในตน เช่น เมื่อเจริญเมตตาภาวนา บุคคลจะไม่คิดถึงเฉพาะมิตรภาพเท่านั้น แต่จะต

การภาวนาในพระพุทธศาสนาเป็นการสะสมคุณธรรมไว้ในตนเพื่อบรรลุนิพพาน และยังช่วยให้มีความเป็นมิตรต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย การภาวนาแบ่งออกเป็น 2 ประเภทหลักคือ สมถกัมมัฏฐาน ที่เน้นการทำให้จิตสงบ และวิปัสสนากัมมัฏ

4. โทมนัสสะ ความน้อยใจ คับแค้นใจ 5. อุปายาสะ ความท้อแท้กลุ้มใจ ความอาลัยอาวรณ์ 6. อัปปิเยหิ สัมปโยคะ ความขัดข้องหมองมัว ตรอมใจ จากการประสบสิ่งไม่เป็นที่รัก 7. ปิเยหิ วิปปโยคะ ความโศกเมื่อพลัดพรากจากขอ

ชีวิตทุกชีวิตมีพื้นฐานอยู่บนความทุกข์ ซึ่งเปรียบเสมือนการเดินทางบนถนนที่ถูกโรยด้วยหนาม โดยมีความรู้สึกไม่สบายก็ต่อเมื่อชนเข้ากับความทุกข์ต่างๆ การปฏิบัติกัมมัฏฐานช่วยให้ผู้ที่มีสติและปัญญาสามารถที่จะม

ของบุคคลนั้นเป็นปัจจัย จึงมีภพ เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ เพราะชาติเป็น ปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัสและอุปายาส ความเกิดขึ้น แห่งกองทุกข์ทั้งมวลนั้น ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ บุคคลย่อ

การกัมมัฏฐานเป็นวิธีปฏิบัติที่สำคัญในพระพุทธศาสนาเพื่อการหลุดพ้น การเข้าใจถึงสังสารวัฏและกิเลสจึงเป็นสิ่งจำเป็นในการเข้าถึงพระนิพพาน ว่าด้วยปัจจัยที่นำไปสู่ทุกข์ เช่น ชีวิตและการเวียนว่าย ขณะที่การทำก

“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทอย่างไร ภิกษุ สำรวมจักขุนทรีย์อยู่ จิตก็ไม่แส่ไปในรูปทั้งหลายที่พึงรู้แจ้งด้วยจักษุ ภิกษุนั้น มีจิตไม่แส่ไปแล้ว ปราโมทย์ก็เกิด เมื่อเกิดปราโมทย์แล

ในพระพุทธศาสนา ภิกษุมีหน้าที่ในการสำรวมใจและไม่ประมาท โดยมีวิธีการต่าง ๆ ที่ช่วยให้จิตตั้งมั่น เช่น การระมัดระวังด้วยจักขุนทรีย์ โดยไม่แส่ไปในรูปต่าง ๆ และสำรวมด้วยลิ้นและใจ ซึ่งทำให้เกิดความสุขและสงบ

5. ธาตุมนสิการ คือ การพิจารณาร่างกายของตนโดยให้เห็นว่าประกอบขึ้นจากธาตุ 4 ดังพุทธพจน์ว่า “ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายนี้แหละ ตามที่ตั้งอยู่ โดยความเป็นธาตุว่า ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม มีอยู่ในกายนี้

เนื้อหาว่า ธาตุมนสิการ คือ การพิจารณาร่างกายว่าประกอบขึ้นจากธาตุ 4 ได้แก่ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ และธาตุลม ตามพุทธพจน์ที่กล่าวอ้างถึง การกำหนดรู้ร่างกายเปรียบซากศพใน 9 ระยะเวลา ซึ่งรวมถึงสภาพต่างๆ ตั้

“ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เสวยสุขเวทนาอยู่ ก็รู้ชัดว่า เราเสวยสุขเวทนา เสวยทุกขเวทนาอยู่ ก็รู้ชัดว่า เราเสวยทุกขเวทนา เสวยอทุกขมสุขเวทนาอยู่ ก็รู้ชัดว่า เราเสวยอทุกขมสุขเวทนา หรือเสวยสุขเวทนามีอามิส ก็รู้ช

เนื้อหาในบทความนี้อธิบายการรับรู้เวทนาของภิกษุในธรรมวินัย โดยมีการแบ่งประเภทของเวทนาเป็น สุขเวทนา, ทุกขเวทนา และ อทุกขมสุขเวทนา พร้อมทั้งคำอธิบายเกี่ยวกับอามิสหรือเหยื่อล่อที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกต่